Het huidige gebouw is de derde kerk die in La Mothe-Achard werd gebouwd.
De eerste kerk, Sainte Marie de MOTA-CHART, stond een paar honderd meter lager dan deze kerk, richting Bourg-Paillé. We weten niets over dit gebouw, behalve dat het de belangrijkste kerk was in La Mothe-Achard, dat toen twee parochies had. Waarschijnlijk is het tijdens de godsdienstoorlogen (1562-1598) afgebrand en nooit herbouwd.
Vanaf dat moment had La Mothe nog maar één parochie en één kerk.
De tweede kerk, Saint-Jacques, was waarschijnlijk de kapel van het kasteel. Ze werd in de 12e eeuw gebouwd op de plaats van de huidige kerk.
Ze werd gebouwd naar het model van La Chapelle-Achard, tenminste wat betreft de apsis en het koor met dezelfde breedte. Ze werd verschillende keren vergroot, verbouwd en geconsolideerd: eerst in 1636, na de godsdienstoorlogen, toen ze hetzelfde lot onderging als Sainte-Marie, en daarna in 1785. Tijdens de Revolutie bleef de kerk gespaard van de brand die in 1794 werd aangestoken door de soldaten van de Conventie, die het dorp volledig verwoestte. Daarna werd het gebruikt als munitiedepot en stal, waardoor het zwaar beschadigd raakte. Het werd gerestaureerd tussen 1801 en 1806 en weer normaal gebruikt tot 1898, toen het werd afgebroken omdat het te oud en te klein was en dreigde in te storten. De stenen werden verwerkt in de muren van de nieuwe kerk die op dezelfde plek werd gebouwd.
De nieuwe kerk werd gebouwd in 1898, toen er honderden soortgelijke kerken werden gebouwd in de Vendée. De kerk werd geopend in de laatste maanden van 1899 en ingewijd op 1 mei 1901 door Mgr. Catteau, de toenmalige bisschop van Luçon. De stijl die in zwang was, was neogotisch, herkenbaar aan het gebruik van spitsbogen in zowel de ramen als de gewelven van het gebouw.
We moeten aannemen dat de kleine omvang van de vorige kerk niet goed viel bij de parochianen, want deze kerk spaarde ruimte (er kunnen 800 mensen in) en volume (zoals te zien is aan de verhoging van de gewelven) niet uit. Een andere zorg van de bouwers lijkt te zijn geweest om van dit gebouw een monument te maken dat een bloeiende provinciestad waardig is: het moest van verre te zien zijn, vandaar de trotse neogotische torenspits met kleine pijlspleten die meer dan vijftig meter hoog is en het omringende landschap domineert.
